PLH320045 MIROSŁAWIEC
Obszar zajmuje powierzchnię ok. 6 567 ha i położony jest na terenie dwóch gmin: Mirosławiec i Tuczno. Obejmuje mozaikę siedlisk leśnych, łąkowych i polnych, wśród których występuje 7 typów siedlisk z Zał. II Dyrektywy Siedliskowej:
- (3150) Starorzecza i naturalne eutroficzne zbiorniki wodne ze zbiorowiskami Nypheion, Potamion,
- (6120) Ciepłolubne, śródlądowe murawy napiaskowe (Koelerion glaucae), Górskie i niżowe murawy bliźniczkowe (Nardion – płaty bogate florystycznie),
- (6410) Zmiennowilgotne łąki trzęślicowe (Molinion),
- (9110) Kwaśne buczyny (Luzulo-Fagenion),
- (9160) Grąd subatlantycki (Stellario- Carpinetum),
- (9190) Pomorski kwaśny las brzozowo- dębowy (Betulo-Quercetum).
W obszarze tym dogodne warunki bytowania znajduje jedno z pięciu w Polsce stad wolnościowych żubrów. Żubr jako gatunek priorytetowy z zał. II Dyrektywy Siedliskowej jest głównym przedmiotem ochrony w ostoi. Wolnożyjące stado bytuje na powierzchni ok. 5 000 ha na gruntach administrowanych przez Nadleśnictwo Mirosławiec oraz polach i użytkach zielonych w pobliżu miejscowości Piecnik, Próchnowo, Hanki, Marcinkowice, Toporzyk, Laski Wałecki i Lipie.
Pojedyncze osobniki regularnie widywane są także w granicach Nadleśnictwa Świerczyna w okolicach Garbowa. Ze względu na specyfikę terenu i dominację drzewostanów sosnowych, rosnących na gruntach porolnych, żubry nie znajdują wystarczającej ilości pokarmu w lasach. W okresie wiosennym i letnim żerują głownie na polach uprawnych, użytkach zielonych oraz na plantacji aronii w rejonie miejscowości Piecnik. Zimą stado koncentruje się głównie przy paśnikach, w których magazynowana i wykładana jest dla nich karma.
Głównym zagrożeniem dla populacji żubrów jest przede wszystkim niska liczebność, choroby genetyczne ze względu na wysoki inbred (duży stopień pokrewieństwa), kłusownictwo i kolizje z samochodami na drodze krajowej nr 10. W ochronie stada bardzo ważne jest podejmowanie działań z ochrony czynnej, które realizowane są przez Regionalną Dyrekcję Ochrony Środowiska w Szczecinie oraz na podstawie podpisanej umowy przez Zachodniopomorskie Towarzystwo Przyrodnicze. Corocznie prowadzona jest inwentaryzacja stada, a obserwacje bezpośrednie i telemetryczne prowadzone są przez cały rok. Obserwowane w 2012 r. stado liczyło ok. 65 osobników. Ze względu na zwiększającą się ilość żubrów istotna jest również współpraca m. in. z jednostkami samorządowymi i lokalnymi rolnikami, w celu podniesienia poziomu akceptacji społecznej i odpowiedniego zabezpieczenia upraw rolnych przed występowaniem szkód.
PLH320048 DIABELSKIE PUSTACIE
Obszar specjalnej ochrony siedlisk położony jest w południowej części województwa zachodniopomorskiego w powiecie szczecineckim, na terenie gminy Borne Sulinowo i zajmuje powierzchnię 3232,10 ha. Cały teren, z wyjątkiem jezior, stanowi własność Skarbu Państwa i pozostaje w zarządzie dwóch nadleśnictw: Borne Sulinowo i Czarnobór (RDLP Szczecinek).
Ostoja obejmuje teren dawnego poligonu wojskowego „Borne Sulinowo” wraz z przylegającą do niego rynną rzeki Płytnicy z eutroficznymi jeziorami: Przełęg i Kniewo oraz otaczającymi ją układami biocenotycznymi równin sandrowych. W rynnie rzeki wykształciły się fitocenozy charakterystyczne dla torfowisk wysokich i przejściowych, w przeważającej części reprezentowane przez mszar turzycy dzióbkowatej Sphagno-Caricetum rostratae. Koryto rzeki Płytnicy charakteryzuje się występowaniem licznych basenów i zatok o naturalnej morfologii oraz licznymi cennymi mikrosiedliskami na dnie.
Unikatową wartość obszaru stanowi mozaika suchych i wilgotnych siedlisk, najlepiej widoczna w południowej części obszaru na terenie leśnictwa Wrzosiec (Nadleśnictwo Czarnobór). Suche wrzosowiska, zajmujące ok. 20 % wszystkich stwierdzonych siedlisk w obszarze, należą do najlepiej zachowanych tego typu ekosystemów na Pomorzu Zachodnim. Najcenniejsze fragmenty zostały włączone w granice rezerwatu „Diabelskie Pustacie”.
Dolina rzeki Płytnicy stanowi unikatowy w pasie Pojezierzy Pomorski ciąg ekosystemów wodnych i torfowiskowych, charakteryzuje się dużym zróżnicowaniem biologicznym, dzięki występowaniu różnorodnych siedlisk przyrodniczych w obrębie rynny wytopiskowej. Ten fragment obszaru jest chroniony jako Obszar Chronionego Krajobrazu „Dolina rzeki Płytnicy”. Łącznie w obszarze stwierdzono występowanie 13 typów siedlisk przyrodniczych z Załącznika I Dyrektywy Rady i 5 gatunków z Załącznika II. Teren ostoi dogodne warunki do bytowania stabilnej populacji wilka w zachodniej części Polski. Głównymi zagrożeniami dla obszaru są: zalesienie, brak czynnej ochrony wrzosowisk oraz zmiana stosunków wodnych.
