Jak już wcześniej wspomniano odsetek zabitych zwierząt gospodarskich jest niewielki i kształtuje się na poziomie 2-3% wśród, których dominującymi ofiarami są: owce, bydło, kozy oraz hodowlane daniele, jelenie i strusie.

Za szkody wyrządzone przez wilki w pogłowiu zwierząt gospodarskich hodowcom przysługuje odszkodowanie wypłacane przez Skarb Państwa za pośrednictwem Regionalnych Dyrekcji Ochrony Środowiska (z wyjątkiem terenów parków narodowych gdzie szacowania i wypłaty odszkodowań dokonuje dyrektor parku narodowego). Podstawę prawną do wypłaty odszkodowań stanowi art. 126 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 o ochronie przyrody (Dz. U. 2013, Nr 103 poz. 627).

Należy jednak pamiętać, że odszkodowanie nie obejmuje utraconych korzyści i istnieją również przypadki, w których odszkodowanie nie przysługuje. Po wystąpieniu szkody hodowca powinien podjąć następujące kroki:

• zabezpieczyć miejsce wystąpienia szkody
• pozostawić wszystko w niezmienionym stanie, w sytuacji, jaką się zastało,
• zgłosić szkodę do Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska właściwej ze względu na miejsce wystąpienia szkody oraz powiadomić lekarza weterynarii.

Po zgłoszeniu wyznaczeni pracownicy RDOŚ dokonują oględzin zabitych bądź okaleczonych zwierząt i szacują szkody w obecności hodowcy a najlepiej również w obecności lekarza weterynarii oraz osób mogących być świadkami zdarzenia.

Jeśli potwierdzi się, że zwierzęta zostały zabite przez wilki kwotę ustala się biorąc pod uwagę wartość cen rynkowych zwierząt. Sporządzany jest protokół z szacowania i ugoda, którą przedstawia się hodowcy. Szkodom można zapobiegać lub zminimalizować ryzyko ich wystąpienia, jeśli hodowca stosuje tzw. dobre praktyki gospodarskie. Istotną rolę w ochronie inwentarza odgrywa przeciwdziałanie szkodom. Istnieje szereg metod od prostych, stosowanych od dawna po bardziej skuteczne i nowoczesne.

1. Fladry – jaskrawe paski materiału lub chorągiewki przyczepione do sznura. Otacza się nimi pasące się stado.
2. Odstraszanie – emitory dźwięku, strzelanie z gumowych kul, bodźce świetlne i chemiczne- jednak metody te działają tylko przez krótki czas.
3. Awersja pokarmowa – wilkom, jako przynętę podaje się pokarm ze środkiem wymiotnym,
4. Psy stróżujące – do ochrony stad przed drapieżnikami
5. Ogrodzenia – opłacalne jedynie na niewielkich obszarach, mogą być z różnego materiału, wysokość powinna wynosić, co najmniej 2,5 m, powinny być wkopane na głębokość 0,5 m;
6. Ogrodzenia elektryczne tzw. pastuchy z metalowymi linkami umiejscowionymi w odstępach, co 15 cm, mogą być również wbudowane w istniejące ogrodzenie.

Lepsze efekty dają metody kombinowane – np. stosowanie ogrodzeń łącznie z fladrami.