Największy przedstawiciel rodziny psowatych – długość ciała łącznie z ogonem do 1, 9 m. Sierść barwy szarej, szarobrązowej lub czarnej. Waga samca wynosi 40-60, natomiast samicy 30-50 kg. Ogon długi i puszysty z kępą czarnych włosów tzw. gruczoł fiołkowy. Zamieszkuje rozległe kompleksy leśne. Żyje w grupach osobniczych – watahach, którym przewodzi tzw. para alfa, samiec basior i samica wadera. Przeciętna liczba osobników w watasze wynosi od 4-6 osobników. Oprócz pary dominującej w skład watahy wchodzi ich potomstwo z ostatnich 2-3 lat, a także osobniki z nimi spokrewnione rzadziej niespokrewnione. W stadzie wilków panuje ściśle określona hierarchia. Na czele grupy stoi wspomniana już para alfa tuż za nimi plasuje się osobnik beta (piastun), dalej kolejno – osobniki podporządkowane, osobnik omega oraz szczenięta, które znajdują się poza hierarchią. Podstawę diety wilka stanowią duże zwierzęta kopytne – sarny, jelenie oraz dziki, na które polują wspólnie całą grupą. Gdy w siedlisku brakuje wystarczającej ilości dużych ssaków kopytnych mogą zabijać: zające, lisy, jenoty, bobry, ptaki; zjadać padlinę i pokarm roślinny. Zwierzęta gospodarskie stanowią jedynie 2-3% całości pokarmu. Wilki prowadzą wędrowny tryb życia pokonując średnio dystans 20 km dziennie. Tylko w okresie porodu i wychowu młodych pozostają dłużej w jednym miejscu. Wtedy ich schronienie stanowi nora, miejsce pod wykrotem lub inna kryjówka. Tylko para dominująca ma prawo się rozmnażać. Mają jeden miot w roku, w którym rodzi się od 4-6 młodych jednak tylko część wilczków ma szansę na przeżycie, do czego przyczyniają się między innymi polujące na nie drapieżniki oraz sroga, długa zima. Młode wilczki przychodzą na świat w okresie od marca do kwietnia. Po urodzeniu młodych wadera pozostaje w norze a członkowie grupy dostarczają jej i rozwijającym się szczeniakom pożywienie. Charakterystyczne dla tych drapieżników są złożone zachowania społeczne i tzw. „mimika pyska”. Wilki mają doskonale rozwinięte narządy zmysłu – słuch i węch oraz lepszą możliwość widzenia po zmroku i w ciemności w porównaniu z człowiekiem. Każda wataha zajmuje swoje własne, ściśle określone terytorium, którego obrzeża znakuje kałem i moczem oraz intensywnym drapaniem podłoża. Oprócz sygnałów zapachowych wilki porozumiewają się ze sobą za pomocą wycia, które w terenie zalesionym jest słyszalne z odległości około 10 km. Ciąg tropów wilka w linii prostej nazywamy sznurowaniem. Polega on na tym, że wilki idąc w grupie poruszają się jeden za drugim i poszczególne osobniki kolejno stawiają swoje łapy w ślady pozostawione przez wilka idącego przed nim. W prawodawstwie europejskim wilk podobnie jak żubr jest wymieniony w Konwencji Berneńskiej – Konwencja o ochronie gatunków dzikiej fauny i flory europejskiej oraz ich siedlisk naturalnych. W świetle Dyrektywy Siedliskowej (92/43/EWG) jest gatunkiem priorytetowym wymagającym ochrony w postaci wyznaczenia Specjalnych Obszarów Ochrony (SOO) w związku z tym widnieje w załączniku II tego aktu prawnego. Sprawy dotyczące wwozu i wywozu z kraju gatunków zagrożonych wyginięciem reguluje tzw. Konwencja Waszyngtońska (CITES). Handel trofeami z wilka wymaga złożenia odpowiedniego wniosku i uzyskania zezwolenia Ministerstwa Środowiska! W Polsce wilk podlega ścisłej ochronie gatunkowej na mocy ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 o ochronie przyrody (Dz. U. 2013, Nr 103 poz. 627). Na podstawie rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 12 października 2011 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz. U. 2011 Nr 237, poz. 1419), wokół miejsc rozrodu wyznacza się strefy ochrony okresowej (500 m) obowiązujące w terminie 1.04-31.08. Gatunek bliski zagrożenia umieszczony w „Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt”. Monitoring wilka prowadzi się w oparciu o rejestrowanie śladów bytności tego drapieżnika. Nieocenionych informacji dostarczają: tropienia po śniegu, odciski łap pozostawione na błocie i piasku, tropy, odchody, ślady znakowania moczem i drapania oraz odnalezione nory, legowiska, ślady resztek ofiar, a także dane z fotopułapek. Najdokładniejsze dane o zmienności genetycznej populacji uzyskuje się za pomocą analizy DNA odchodów, jednak jest to bardzo kosztowna metoda zważywszy na to, że trzeba zebrać kilkaset próbek, aby badania były miarodajne. Takie prace badawcze między innymi w Polsce zachodniej wykonało w latach 2002-2010 Stowarzyszenie dla Natury „Wilk”. Według akcji liczenia wilków z dnia 16 stycznia br. przeprowadzonej przez Regionalną Dyrekcję Ochrony Środowiska w Szczecinie, przy udziale pracowników Drawieńskiego Parku Narodowego oraz Nadleśnictw i Regionalnych Dyrekcji Lasów Państwowych w Szczecinie, Szczecinku i Pile na terenie województwa zachodniopomorskiego żyje około 40 wilków. Miejscem ich występowania są nadleśnictwa: Drawsko, Borne Sulinowo, Czarnobór, Wałcz, Człopa, Tuczno, Głusko, Drawno, Mieszkowice, Chojna, oraz Goleniów i Rokita. Monitoring stanu populacji był prowadzony w oparciu o tropienia. Obszar, na jakim występują wilki w województwie zachodniopomorskim przedstawia załączona mapa (ryc. 1).

Ryc. 1 Obszar występowania wilka w województwie zachodniopomorskim na tle poszczególnych nadleśnictw i obszarów chronionych